To niełatwa sprawa. Malucha czekają poważne zmiany w życiu, czasem trudne do przyjęcia.

Mama, która do tej pory zawsze była gdzieś blisko, nagle znika. Na dodatek, zamiast siedzieć w domu i bawić się ulubionymi zabawkami, trzeba się zrywać z samego rana i biec za mamą (stawia takie duże kroki) do budynku, gdzie ciągle ktoś coś każe robić. Ale to, co trudne, wcale nie musi być niedobre. Do trudnych sytuacji trzeba po prostu dziecko przygotować, tak by umiało sobie z nimi radzić. Uprzedź malucha: „Już za tydzień idziemy poznać twoje przedszkole. Mam nadzieję, że będzie miło”. Przypomnij mu o tym na dzień przed debiutem.

Co do przedszkola?

• Luźne spodnie lub spódnica w gumkę.

• Kapcie na rzepy.

• Buty na rzepy.

• Kurtka z suwakiem, który się łatwo zapina i rozpina.

• Paczka chusteczek higienicznych.

• Majtki i spodnie na zmianę (gdyby zdarzyła się wpadka).

• Podkoszulek na zmianę (gdyby przy zupie zadrżała ręka).

• Piżama (jeśli dziecko będzie leżakować).

• Materiały do zajęć plastycznych, o które poprosi nauczycielka.

      Jeśli Twoje dziecko popłakuje rozstając się z Tobą w przedszkolu pamiętaj, by:

• nie przedłużać zbytnio swojego pobytu w szatni,

• samemu nie stwarzać cierpiętniczej atmosfery,

• uśmiechać się zarówno przy pożegnaniu, jak i odbierając dziecko,

• przy odbiorze nie zmuszać dziecka do opowiadania „już i teraz” o tym, co działo się w przedszkolu, to wywołuje tylko niepotrzebny stres, dziecko samo podzieli się z Tobą nowinami w odpowiednim momencie,

• nie nagradzać dziecka za pozostanie w przedszkolu, bo będzie to odbierać jako rekompensatę za „krzywdę” jaka je spotyka,

• warto, by dziecko odprowadzał czasem tato – w relacjach z tatusiami dzieci zwykle rzadziej się „rozklejają”.

     Jak przetrwać pierwsze trudne dni?

• Rozmawiamy z dzieckiem o jego wątpliwościach.

• Akceptujemy uczucia dziecka.

• Unikamy pośpiechu, aby zdążyć przytulić dziecko, pożegnać się z nim.

• Nie wymykamy się cichaczem, dziecko poczuje się oszukane i straci zaufanie).

• Dotrzymujemy danego słowa (głównie  pory odbierania).

• Pomagamy w samodzielności przez rozsądne ubrania (luźne spodnie- najlepiej na gumce, odzież na zmianę w razie „awarii”).

• Zaufajmy przedszkolu.

• Uśmiechnijmy się!

W jaki sposób możemy pomóc dzieciom w przystosowaniu się do nowego środowiska?

    Traktujmy chodzenie do przedszkola jako sprawę naturalną. Nie omawiajmy wszystkich problemów przy dziecku (płakało, nie chciało jeść...itd.), by nie wprowadzać atmosfery napięcia, niepewności.

     Zadbajmy o to, by ranne pożegnanie odbywało się bez pośpiechu. Nie należy jednak (pomimo różnych opinii) przedłużać samego momentu rozstania. Nasz pobyt w sali też nie zmienia sytuacji. Dziecko na chwilę uspokaja się, a gdy nie widzi mamy (bo już wyszła), zaczyna ponownie płakać. Robią to i inne dzieci, które dotychczas były spokojne. Lepszym rozwiązaniem jest pozostawienie dziecka pod opieką nauczycielki. Na pewno zainteresuje ona malca czymś ciekawym, zachęci do wspólnej zabawy. Często płaczące dziecko po kilku minutach oswaja się z otoczeniem i zaczyna „rozrabiać”.

     Nie zamartwiajmy się o leżakowanie. Starajmy się wytłumaczyć, dlaczego potrzebny jest taki odpoczynek, że jest on krótki.

    W sprawach jedzenia nie decydujmy za dziecko – „proszę nie dawać mojemu dziecku zupy mlecznej, jajek (itd.), bo nie lubi”. Jeżeli nie ma żadnych przeciwwskazań lekarskich dotyczących danej potrawy, spróbujmy zachęcić do jej zjadania. Rodzice mogą zachęcać dzieci do wspólnego przygotowywania np. kolacji. Bardzo smakują dzieciom kanapki samodzielnie przez nie udekorowane ogórkiem, szczypiorkiem, rzodkiewką. Często też dzieci zapominają, że nie lubią czegoś i w towarzystwie rówieśników zjadają wszystko. Domagają się, by rodzice wykonywali podobne potrawy w domu.

     Wszelkie wątpliwości związane z przystosowaniem dziecka wyjaśniajmy z nauczycielkami danej grupy. Pytajmy je nie tylko: „czy moje dziecko dzisiaj wszystko zjadło”, ale także o to, czy nawiązuje kontakt z rówieśnikami, czy radzi sobie z różnymi poleceniami, czy nie sprawia kłopotów wychowawczych.

     Interesujmy się życiem w przedszkolu.  Bardzo mile widziana jest pomoc rodziców w różnych sytuacjach: czasami może to być przyniesienie krzeseł na uroczystość przedszkolną, przygotowanie grilla na Majówkę Rodzinną, udział w zabawie, pomoc w ubieraniu dzieci do występów oraz wszystko, co podsunie inwencja i życzliwość.

   Bardzo ważny jest zakres i poziom posiadanych umiejętności samoobsługowych dziecka. Ma on wpływ na poczucie bezpieczeństwa i niezależności w nowym otoczeniu. Uczmy dziecko samodzielności w trakcie jedzenia, załatwiania potrzeb fizjologicznych, ubierania. Zapewni to dziecku większe poczucie pewności siebie, zmiejszy zaś poczucie zagubienia.